Het is genieten van de heerlijke zomerdagen, maar door de zon,  tuin, evenementen en fietstochtjes komen mijn textiele projecten wel een beetje in het gedrang. 

Dubbel gevoel

En dat is nu precies wat mij een dubbel gevoel geeft. Waarom kan ik niet gewoon genieten zonder dat kleine beetje schuldgevoel wat op de achtergrond knaagt?  Er komen straks  genoeg lange avonden met meer dan  voldoende tijd voor de lapjes en draadjes.

Bezoek met een missi

Gelukkig doorbreekt onze vriendin mijn kleine tweestrijd. Ze komt een weekje logeren en brengt een tas vol met kleedjes van haar Mem mee. Ze wil het graag een bestemming geven en dus gaan wij er mee aan de slag. Het uitgangspunt is een canvas paneel van de Action waarop wij met de kleedjes en kantjes een compositie maken. Na heel veel heen en weer geschuif plakken wij alles vast met textiellijn.

Daarna dubben wij hoe nu verder. Blijft het een werkstuk in crème tinten of gaan wij uit ons dak met kleur. Het wordt het laatste. Omdat vriendin lief nog niet zo vaak met verf heeft gewerkt storten wij ons eerst op de kleurencirkel. 

Daarna wordt het tijd voor het echte werk. Mijn vriendin wordt al gaandeweg  steeds vrijer en het eind resultaat mag er zijn. 

Natuurlijk hebben wij niet alleen maar gewerkt. Er is ook voldoende tijd voor ontspanning waaronder een concert van Wibi Soeradi in zijn eigen tuin. Een fantastische middag, op de fiets er naar toe,  op de   foto met de kunstenaar die exposeert in de tuin van Wibi , de muziek en de hond van Wibi die precies weet wanner de pauze begint en wanneer het concert is afgelopen. Wij sluiten de volmaakte dag af met een etentje.

Evenementen

Locatie theater is voor ons onlosmakelijk verbonden met de zomer. De Toekomst van Schokland maakt ongelooflijk veel indruk op mij. De voorstelling van Compagnie Dakar is een wandeling rondom de haven. In de voorstelling lopen de tijden door elkaar; de strijd tegen het water, het historische vertrek van de laatste bewoners met een link naar nu, de strijd van vier generaties boeren en wat zegt dit over onze eigen strijd om ook toekomstige generaties een veilige en gelukkige toekomst te geven.  Het is één en al inspiratie en wordt dit mijn winter project?

Bezoek aan het kleinste kerkje in Nederland. 

In juli exposeerde de weefgroep van weefatelier de Rozengang in het kleinste kerkje van Nederland in het dorp Dinxperlo. Als je er exposeert moet je super creatief zijn, er is natuurlijk niet veel ruimte. Het resultaat mag er zijn en de expositie trekt best wel veel belangstellenden.

“In het testament stond als eis voor de erven; bouw een kerk en dan erf je mijn geld en goederen. De erven waren slim en bouwden een heeeeeel klein kerkje🤣.

Ben je geïnteresseerd in de geschiedenis van het grensdorp Dinxperlo lees dan even verder. Ben je minder geïnteresseerd ga dan door naar Zussen & Art

De geschiedenis, van het grensdorp Dinxperlo is bijzonder. Aan de enekant van de Heelweg wonen de Nederlanders aan de anderekant, de Duitsers en heet de weg Hellweg en het dorp Suderwick. Eeuwenlang trouwden ze over de grens heen en weer. Dus eigenlijk had elke inwoner van de twee plaatsen familieleden in het respectievelijke buurland. Het lokale dialect verschilt slechts in kleine nuances, zodat het gemakkelijk was om te communiceren.

Eerste Wereldoorlog in Dinxperlo

Dit vreedzame samenleven werd in 1914 plotseling onderbroken toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak. Duitsland ging ten oorlog terwijl Nederland neutraal bleef en zijn grenzen sloot. De Nederlanders plaatsten een prikkeldraadversperring langs de Heelweg op de Nederlandse kant  om smokkel en ongewenste immigratie te voorkomen. De prikkeldraadversperring stond tot 1918 en sneed de bewoners af van hun familieleden in het buurland.

TweedeWereldoorlog 

In 1939 werd het tweede grenshek opgericht – dit keer door de Duitse Wehrmacht aan de Duitse kant van de Heelweg. Dit prikkeldraad moest voorkomen dat vervolgde mensen naar Nederland zouden vluchten. Maar opnieuw scheidde het hekwerk families aan beide kanten van de grens. De bezetting van Nederland door de Duitse Wehrmacht op 10 mei 1940 en de daaropvolgende maatregelen van het naziregime in bezet Nederland splitsten weer de families van de grensbewoners en leidden tot veel strijd, haat en wraakgedachten aan Nederlandse zijde. Het tweede grenshek werd pas vernietigd tijdens de hevige gevechten aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. Iedereen die geloofde dat nu opnieuw een normaal contact met de familieleden over de grens zou mogelijk zijn, werd bitter teleurgesteld, omdat de zegevierende geallieerden een circa een kilometer breed niemandsland aan de Duitse kant langs de grens creëerden. De afstand tussen de families aan weerszijden van de grens werd groter in plaats van kleiner!

Derde grenshek na de oorlog

Bovendien herbouwden de geallieerden de prikkeldraadversperring. Hoewel de Duitse inwoners na ongeveer 6 maanden mochten terugkeren naar het Duitse grensgebied, werd dit derde grenshek pas in 1949 verwijderd, toen Suderwick-West onder Nederlands contractbeheer kwam te staan als vergoeding voor oorlogsschade en zo onderdeel werd van Dinxperlo. Families van hier en daar konden elkaar eindelijk weer ontmoeten, maar de sfeer werd lange tijd vergiftigd door de nazi-ideologie en de propaganda ervan. De Duitse inwoners van Suderwick-West waren Nederland erg dankbaar dat innovaties zoals riolering en afvalverwerking ook in het geannexeerde gebied werden geïntroduceerd en probeerden te de-escaleren.

Bi-nationaal tweelingdorp

Nadat Nederland en Duitsland de herstelbetalingen contractueel hadden geregeld en de annexatie van Suderwick-West in 1963 werd teruggedraaid, kwamen de Dinxperloser en de Suderwickse bevolking gelukkig weer dichter bij elkaar. Inmiddels zijn beide plaatsen aan elkaar gegroeid tot een bi-nationaal tweelingdorp, dat de bewoners liefkozend “Dinxperwick” noemen. Niet alleen het kerkkoor, de tennis- of voetbalclub, maar ook de brandweer, die samen op brand gaat, de ambulance, Café Taverne, dat een Duitse en een Nederlandse seniorenvoorziening verbindt, het Duits-Nederlandse politiebureau en vele anderen handelen grensoverschrijdend.

Zussen & Art 4

En natuurlijk vergt  Zussen & Art 4 in juli ook de nodige voorbereidingen. Hoewel het de vierde keer is dat wij gezamenlijk exposeren is er toch wel weer wat afstemming nodig. Ook deze  locatie vergt de nodige improvisatie, maar het is iedere keer toch weer een resultaat waar wij trots op zijn en het is bovenal voor een feestje ons. De Rosmolen en de daar tegenover gelegen grafelijke graanmolen trekken veel bezoekers en daar maakt onze expositie dankbaar gebruik van.

Augustus

En nu hoop ik in augustus naast het vakantie vieren ook wat arbeid te verrichten. Mijn ontwerp schets is altijd redelijk summier, maar het weefwerk benadert mijn idee. Natuurlijk komt er daarna nog een heel traject van bewerkingen voordat ik blij ben met het eindresultaat.

Tot zover mijn belevenissen en een hartelijke groet, ook namens het  Quiltersgilde

Jo Huijsman