Het Textiel Festival is verplaatst naar online. We hebben enkele kunstenaars gevraagd hun ervaringen met ons te delen. Deze keer: Batik kunstenaar Ria van Dijk!
In 2019 heb ik een aantal pogingen gedaan om een plekje te veroveren in Leiden bij het Textielfestival in 2020. Dat ging niet echt soepel: òf de locatie was erg klein, òf ze waren op zaterdag gesloten, steeds was er wel iets, maar ik was allang blij, dat er aan me gedacht werd. De vorige keren was ik erg verwend met twee maal een prachtige ruimte en nu had ik me er min of meer bij neergelegd, dat het deze keer niet zo goed zou lukken. Maar in september 2019 kreeg ik ineens een mailtje of ik interesse had om eventueel de expositieruimte in het Scheltemagebouw te delen. Ik wist niet wat me overkwam. Eén van de leden van ontwerpgroep Verwarring had deze locatie ontdekt, Anneliet van Beelen en ik waren zoekende en bij de eerste kennismaking in het Scheltemagebouw was er naar mijn idee van alle kanten een klik.
De leden van Verwarring hebben een prachtig groepswerk gemaakt “Waar ligt de grens?”. 10 mooie weefwerken van 250 x 50 cm, waarbij in ieder doek een grenspaal verwerkt is. Ze denken dat de doeken midden in de ruimte het best tot hun recht komen, waardoor een prachtige oude muur voor mij beschikbaar lijkt te zijn. En dan gaan je gedachten gelijk aan het werk. Er mag niet gespijkerd worden, alles moet gebeuren met touwen en lijmklemmen. Geen probleem, maar wel een hele klus. Bij het koffie drinken word ik ineens geroepen door één van de leden van de groep. Ze wijst enthousiast op een aantal gaten in de muur. Ik zou stokjes in de muur kunnen steken, om daar mijn werk aan te hangen! Wat was ik blij met haar idee!
Ineens wil ik niet zomaar een rij werken naast elkaar laten zien. Er rijst een nieuw plan. Ik vind de oude muur zo krachtig, dat deze mee mag doen in de expositie: Muur en werken moeten een geheel worden. Aanvankelijk was het thema voor mij “Aardlagen”, maar als kleur of vorm van andere werken een aanvulling kunnen zijn, mogen ze er ook bij om er een goed geheel van te maken. Titel wordt: GROND-ig en AARD-ig, laag over laag. Batik en meer.
In februari 2020 gaan we de het Scheltemagebouw in Leiden nogmaals bezoeken, nu met een aantal werken en wat werk in wording, en, niet te vergeten: een aantal stokjes van verschillende lengtes en diktes.
Met deze stokjes kan ik de werken snel een plaats geven en ook weer verhangen als ze op een andere plek beter tot hun recht komen. Ik word erg enthousiast van de mogelijkheden.
Thuisgekomen ga ik enthousiast aan het werk. Eerst ga ik provisorisch alle overbodige troep van de foto’s verwijderen, zodat ik een beter beeld krijg, hoe het werk er straks zal kunnen hangen. En dan ga ik als een speer aan het werk: batikken, borduren, zeefdrukken. Allerlei werken, die nog niet af zijn, worden onderhanden genomen.
En dan komt maart 2020. Corona!
En zoals bij iedereen in de wereld, moeten plannen bijgesteld worden. En dat is me zowaar gelukt! Ik heb me verbaasd hoe ik van het ene moment op het andere alles uit mijn handen kon laten vallen en van dat hele drukke moment vol plannen, kon omschakelen naar een heel nieuw ander bestaan: Ik kreeg een opdracht, heb een aantal klussen uitgevoerd, waarvan ik dacht, dat ze nooit zouden gebeuren: Zoals zo velen heb ik in huis veel geklust en geruimd, veel gelezen en gewandeld. Er bleef gelukkig actie genoeg over in mijn leven. En ondanks alles, voelde ik me er meestal goed bij. Ik moet daarbij zeggen, dat wij geboft hebben, dat onze naaste omgeving van allerlei ellende gespaard is gebleven. Veel anderen hadden niet van die goede omstandigheden.
Later kwam er weer ruimte om nieuwe werken te maken, zoals het werk hierboven. En, gelukkig: het Textielfestival werd een jaar verzet! Wat een karwei voor de organisatie.
Omdat ik er toch niet zo zeker van was, dat alles in 2021 door kon gaan, ben ik eerst gewoon ander werk gaan maken. Dat was maar goed ook, want ook in 2021 kon het Textielfestival niet doorgaan. Wat een tegenvaller!
Gelukkig komt er in het najaar een video presentatie van alles wat men had willen presenteren. Ik ben benieuwd naar het werk van de anderen. Er is namelijk één voordeel: nu we niet bij onze eigen tentoonstelling hoeven te zijn, kunnen we deze keer wel van alle andere presentaties genieten. Het is natuurlijk niet hetzelfde, maar je kunt het ook van deze positieve kant bekijken. Het is niet anders!
En wie weet, krijg ik ooit nog een keer de kans om “mijn” muur ergens voor te gaan gebruiken.
Heel veel dank aan de organisatie, aan de groep Verwarring en ook bedankt voor de vraag om dit stuk te schrijven. Ik wacht vol spanning wat we in het najaar allemaal te zien krijgen. Geniet dan van het Textielfestival online.
Hieronder een van mijn nieuwe werken, die zonder coronatijd niet gemaakt zouden zijn: Tijdens het opruimen, kwam ik allerlei droge naald etsen tegen, die ik eigenlijk nooit meer liet zien. Ik kreeg het idee om ze weer verder te bewerken. Ik heb op het etspapier zeefdruk en batik gebruikt, geknipt, gevouwen, geplakt en gestikt. De nieuwe werken hebben de naam Recycled gekregen.
